'Doodleuk om kennis te maken' door Kate Klise

Weet je nog, de Lijst, dat verfijnde martelwerktuig waarmee de sectie Nederlands van je middelbare school erin slaagde om iedere vakantie te verzieken? 
Op zo'n lijst stond (of staat) vaak ook"De historie van Mejuffrouw Saartje Burgerhart', de allereerste Nederlandse roman. Geschreven in een bijzondere vorm, nl samengesteld uit brieven. 

Lange tijd ouderwets gevonden, deze manier van schrijven, maar met de komst van 'social media' weer in zwang geraakt. De 'Hoe overleef ik ..' serie met mailtjes en sms'jes was een vroeg voorbeeld. De Stilton reeks ging ook flink aan de slag met krantenberichtjes en een opvallende lay-out. Allemaal erg populair bij de lezertjes onder de 13 jaar. Want een heel blok tekst, dûh - saai!!! En al die korte stukjes, aparte kadertjes met gekleurde ondergrond, kleine tekeningetjes  - ach dat verhoudt zich tot een blok tekst als een bakje M&M's tot een bord havermout. 
Oma is ook in het geheel niet vies van die nieuwe communicatie vormen, zowel in riel lijf als in gedrukte vorm. Leve de M&M's!

Goed, dit boek is dus helemaal lekker en toch heel ouderwets. Een roman in briefvorm, mèt plattegrond EN een doorsnede van het huis. De brieven zijn het enige communicatie middel, allemaal met eigen briefhoofd, lettertype, lay-out en ook nog veel tekeningen. Tevens een griezelboek, maar niet echt eng. Een boek uit de A-categorie, zowel op Bieb-wijze (nl tot 9 jaar) als op Oma-wijze. AA derhalve? misschien zelfs wel Triple A?

Domweg gelukkig in Doorn

Parrotia persica - Perzisch IJzerhout. 
Alleen de naam klinkt al sprookjesachtig, Duizend-en-één-nacht. Perzisch en dan ook nog hout dat eigenlijk ijzer is - of andersom natuurlijk. 
Familie van de Toverhazelaar, óók nog. Alleen bloeit deze Perzische schoonheid niet met geel-oranje lintjes,  maar met een soort rode vruchtachtige bloemetjes. Framboosjes in de sneeuw. 

Gister, zondag 10 februari, gefotografeerd in het von Gimborn Arboretum in Doorn - waar het decor geheel en al door Walt Disney himself ontworpen leek te zijn.

De Latijnse naam, Parrotia, vast iets met felgekleurde papegaaien dacht Oma. Dream on! Het was de Duitse onderzoeker en bergbeklimmer Friederich Parrot (1792-1841) die in Armenië o.a. deze boom ontdekte. 

Een nuttige boom, doet het bijna overal, wordt niet zo groot, maakt geen wortelopslag. Yess! denken veel Gemeentelijke Groendiensten - je ziet 'm als je goed kijkt langs de straat staan. In Hilversum in de Eekhoornstraat. 
Spectaculair in de herfst, met schitterend verkleurend blad in allerlei tinten en ook nog een stammetje dat op latere leeftijd steeds mooier wordt. Net als Oma's. Yep. 

Vuurwerk in mijn hoofd - scary shit op de Antillen

Een Kinderboekenweek tip van 2012. Het thema was 'Hallo Wereld' en daar past dit boek perfect in. Het speelt zich af op de Nederlandse Antillen en draait om voetbal. Of toch niet? Het begint heel spannend, vertelt vanuit een jongen, Jurcell,  die, om zich bij een jeugd-gang te voegen, moet gaan inbreken. Wèl eerst even de waakhonden vergiftigen, en daar heeft deze jongen geen trek in. Direct verwerft de hoofdpersoon zo de sympathie van de lezer. En dat blijft zo. Het verhaal is spannend, het voelt 'echt' aan, duidelijke pluspunten.

Oma vindt dat Colastica wèl heel vaak op een kunstgreep moet terugvallen om het verhaal netjes af te ronden. Het 'vuurwerk' uit de titel slaat op een hersenschudding die zorgt voor black-outs. En als Jurcell dan weer bijkomt, is er even tijd voor een 'recap', een ziekenbezoekje met verhelderende dialoog etc. Maar dat is gezeur van een oude dame met teveel leeskilometers. Oma las ook wat er zich, tussen de regels door, afspeelt op de Antillen, niet alleen bij de jeugdbendes maar ook tussen de volwassenen en vooral in de penitentiaire jeugdinrichting.  Ze hoopt maar dat dat de doelgroep ontgaat, want Holy Moly - scary shit. Couleur locale waarbij Joran vd Sloot goed blijkt te passen.
Een jonge lezer (10-13jr.) die van sport houdt, zal zeker genieten van dit spannende verhaal en hoe hard en wetteloos deze zon-overgoten maatschappij werkelijk is, ach daar lees je als 10-jarige gewoon overheen, hoopt Oma.

Ridder zonder hart, maar boek met plot(s)!

Wat doet Cornelia in Engeland?

Cornelia Funke kennen we als de Duitse schrijfster van enerzijds de succesvolle serie: De Wilde Kippenclub en anderzijds de trilogie Hart van Inkt, Web van Inkt en Nacht van Inkt. Haar boeken spelen zich af in Duitsland, Italie of een magische mix. Dit boek speelt echter duidelijk in Engeland. Salisbury om precies te zijn. Incl. kathedraal met de,  voor Oma tenminste,  wereldberoemde Libanonceders in de kruisgang en een kostschool. De hoofdpersoon, Jon,  wordt willens nillens op die kostschool geparkeerd zodat zijn moeder tijd heeft voor een nieuwe stiefvader. Natuurlijk baalt Jon daar stevig van, 'gelukkig' wordt zijn heimwee al snel vervangen door doodsangst. Er duiken vier spookruiters op die het op zijn leven hebben voorzien. Een spannend ridder/spookverhaal ontvouwt zich, waarbij Jon samen met nieuwe vriendin Ella moeizaam moeten manoeuvreren tussen naar school gaan cq  het normale leven en de nachtelijke spookachtige gebeurtenissen. Gelukkig heeft Ella net als Jon geen ouders die hinderlijk toezicht houden, Ella woont nl bij haar Oma (altijd een duidelijke plus in een kinderboek) . Oma vertoont heksachtige kwaliteiten en een roerend gebrek aan initiatief, gehinderd als ze wordt door een verstuikte enkel, zodat Jon en Ella zelf de strijd moeten beslechten.
Een spannend, maar hier en daar wat lastig te volgen verhaal, juist door die afwisseling van 'normaal & dagelijks' en 'spookachtig en nachtelijk'. Maar Cornelia Funke is niet voor niets een wereldberoemde schrijfster geworden, de actie-scenes zijn helder en superspannend. Dat rommelige verhaal? Ach, hoe samenhangend is de plot van de gemiddelde James Bond film nu helemaal? En daar kijkt men toch ook geboeid naar? Oma vindt dat boek heel geschikt is voor kinderen, ook voor jongens, en het extra geschiedenislesje achterin is een ware opsteker. Brava, mw. Funke, Brava!

Kathryn Littlewood: Het magisch receptenboek van Bakkerij Bliss. Jeugdboek, vanaf 10 jaar.

Men neme: een meisje van 12 jaar, afwezige ouders (duh!), een bakkerij, stoute maar lieve broers en een klein smerig zusje.
Extra: snufje magie.
Lezen gedurende 270 blz.

Waarom vind ik het dan niet lekker? Te veel uitgesponnen, te dikke lach-of-ik-schiet humor? Te klonterige formuleringen?
Dit boek heeft toch ècht alles in zich om een smakelijk geheel te worden.
Magie,  zo populair sinds Harry P., een hoofdpersoon die zo ongedefinieerd is dat iedereen er zich in kan verplaatsen, de bakrage (cupcakes, cupcakes, cupcakes). En toch vind ik er niks an.

Misschien juist omdat het allemaal zo ... bedacht is. Alsof het een kwestie is van een recept volgen om een populair kinderboek te schrijven.
Mw. Littlewood is tevens comedienne en actrice. Oma Kaat denkt daar het hare van. We zijn met bijna 7 miljard op aarde. Dan wordt het toch hoog tijd om je te realiseren dat er genoeg getalenteerden rondlopen. Cultiveer je eigen talent. Concentreer je op één ding goed doen.  Liefhebbers en amateurs zijn er genoeg. Homo universalis, aka de man (m/) die alles kan,  is echt zooo 15e eeuw.

Nee, dit boek is niet iets voor bij mijn kopje thee,  http://bookaunt.blogspot.nl/ denkt er anders over. Suikertante zeker.
 

Boompje om vrolijk van te worden

Prunus x subhirtella 'Autumnalis'

Lijkt een beetje heftige naam voor zo'n uk. 

Winterbloeiende Prunus is de nederlandse naam en dat dekt de lading helemaal. 

Niet heel rijk bloeiend maar zolang het niet vriest, altijd wel een bloemmetje open. 

En - ze geuren hemels, even je handen tot een kommetje maken om de bloem/tak heen, warme lucht erop blazen en dan ...   

foto's gemaakt op 6 januari '13 in de M. Simmonshof Hilversum.