Ridder zonder hart, maar boek met plot(s)!

Wat doet Cornelia in Engeland?

Cornelia Funke kennen we als de Duitse schrijfster van enerzijds de succesvolle serie: De Wilde Kippenclub en anderzijds de trilogie Hart van Inkt, Web van Inkt en Nacht van Inkt. Haar boeken spelen zich af in Duitsland, Italie of een magische mix. Dit boek speelt echter duidelijk in Engeland. Salisbury om precies te zijn. Incl. kathedraal met de,  voor Oma tenminste,  wereldberoemde Libanonceders in de kruisgang en een kostschool. De hoofdpersoon, Jon,  wordt willens nillens op die kostschool geparkeerd zodat zijn moeder tijd heeft voor een nieuwe stiefvader. Natuurlijk baalt Jon daar stevig van, 'gelukkig' wordt zijn heimwee al snel vervangen door doodsangst. Er duiken vier spookruiters op die het op zijn leven hebben voorzien. Een spannend ridder/spookverhaal ontvouwt zich, waarbij Jon samen met nieuwe vriendin Ella moeizaam moeten manoeuvreren tussen naar school gaan cq  het normale leven en de nachtelijke spookachtige gebeurtenissen. Gelukkig heeft Ella net als Jon geen ouders die hinderlijk toezicht houden, Ella woont nl bij haar Oma (altijd een duidelijke plus in een kinderboek) . Oma vertoont heksachtige kwaliteiten en een roerend gebrek aan initiatief, gehinderd als ze wordt door een verstuikte enkel, zodat Jon en Ella zelf de strijd moeten beslechten.
Een spannend, maar hier en daar wat lastig te volgen verhaal, juist door die afwisseling van 'normaal & dagelijks' en 'spookachtig en nachtelijk'. Maar Cornelia Funke is niet voor niets een wereldberoemde schrijfster geworden, de actie-scenes zijn helder en superspannend. Dat rommelige verhaal? Ach, hoe samenhangend is de plot van de gemiddelde James Bond film nu helemaal? En daar kijkt men toch ook geboeid naar? Oma vindt dat boek heel geschikt is voor kinderen, ook voor jongens, en het extra geschiedenislesje achterin is een ware opsteker. Brava, mw. Funke, Brava!

Kathryn Littlewood: Het magisch receptenboek van Bakkerij Bliss. Jeugdboek, vanaf 10 jaar.

Men neme: een meisje van 12 jaar, afwezige ouders (duh!), een bakkerij, stoute maar lieve broers en een klein smerig zusje.
Extra: snufje magie.
Lezen gedurende 270 blz.

Waarom vind ik het dan niet lekker? Te veel uitgesponnen, te dikke lach-of-ik-schiet humor? Te klonterige formuleringen?
Dit boek heeft toch ècht alles in zich om een smakelijk geheel te worden.
Magie,  zo populair sinds Harry P., een hoofdpersoon die zo ongedefinieerd is dat iedereen er zich in kan verplaatsen, de bakrage (cupcakes, cupcakes, cupcakes). En toch vind ik er niks an.

Misschien juist omdat het allemaal zo ... bedacht is. Alsof het een kwestie is van een recept volgen om een populair kinderboek te schrijven.
Mw. Littlewood is tevens comedienne en actrice. Oma Kaat denkt daar het hare van. We zijn met bijna 7 miljard op aarde. Dan wordt het toch hoog tijd om je te realiseren dat er genoeg getalenteerden rondlopen. Cultiveer je eigen talent. Concentreer je op één ding goed doen.  Liefhebbers en amateurs zijn er genoeg. Homo universalis, aka de man (m/) die alles kan,  is echt zooo 15e eeuw.

Nee, dit boek is niet iets voor bij mijn kopje thee,  http://bookaunt.blogspot.nl/ denkt er anders over. Suikertante zeker.
 

Boompje om vrolijk van te worden

Prunus x subhirtella 'Autumnalis'

Lijkt een beetje heftige naam voor zo'n uk. 

Winterbloeiende Prunus is de nederlandse naam en dat dekt de lading helemaal. 

Niet heel rijk bloeiend maar zolang het niet vriest, altijd wel een bloemmetje open. 

En - ze geuren hemels, even je handen tot een kommetje maken om de bloem/tak heen, warme lucht erop blazen en dan ...   

foto's gemaakt op 6 januari '13 in de M. Simmonshof Hilversum.